“Ayy onları nasıl yiyorsun?”

“Neleri nasıl yiyorum?”

Ağzımda bir salyangoz lokması, tam şarap kadehimi elime almış yudumlayacakken gelen soru!

Salyangozu, böceği, at etini, hatta İtalya’nın kuzeyinde meşhur bir yemek olan at tartar yani çiğ at etini, halis muhlis katkısız domuz kanından yapılmış et sosunu…

Zor değil. Önce kokusunu alıyorum, sonra kibarca ağzıma atıyorum ve keyfine varıyorum. Çünkü insanoğlu yenmeyecek bir şeyi pişirmez. İnsan yiyecek bunu insan! Ama ürünleri pişiren de bir insan neticede. Kendi yemeyeceği bir şeyi, kötü kokan, kötü lezzete sahip bir şeyi neden pişirip sunsun. Ben bunları yerken yüzünüzde oluşan o buruşma, sizin ön yargılarınızın yansıması. Elbette sevmeyebilirsiniz. Ancak sevmiyorum diyebilmeniz için önce denemeniz lazım değil mi?

Annem de böyledir. Bırak solucanı, salyangozu, sırf gözüne böcek gibi göründüğü leziz mi leziz ıstakozu hatta karidesi yemeyi reddeden bir kadın annem. Hayatında hiç denemediği ve denese bayılacağını bildiğim halde karidesi eve bile yaklaştıramıyorum. Ahtapot keza öyle. Neymiş, sümük gibi görünüyormuş! Olacak iş mi diyenlerinizi duyar gibiyim. Oluyor işte. Belgeselden tabağa… Çünkü hepsi sadece bakış açısı.

Size iğrenç gelen solucan, başkalarının bir dönem bulabildiği tek canlı olup, onu nasıl lezzetli hale getiririz diye düŞünüp müthiş pişirme teknikleri yaratmış olabilirler. Size lezzetli görünen bir sashimi yani çiğ balık, bir başkasına iğrenç gözüküyor olabileceği gibi. Hepsi çeşitli hayvanlar neticede.

Yemek tarihinde genelde rastlanılan gerçek, yemeklerin yokluk ve savaş zamanlarında hayatta kalmak icin pişirildigi; tekniklerin, tariflerin öyle ortaya çıktığı. Sarayda pişen yemek bile olsa ilk çıkış noktası halktır. Dondurma gibi krallar için özel üretilmiş, zevke hitap eden istisna tarifler hariç.

Söyleyebilir misiniz domuz etine neden pis deyip yüzünüzü buruşturduğunuzu? Domuz pis bir hayvansa, hijyen denetimi olarak bizden tartışmasız derecede ileride olan Avrupa`nın ana besin maddelerinden birinin domuz oluşunu neyle açıklıyorsunuz?

Peki, dinimizce günah dersek, Hintlilere göre de dinlerince inek eti yemek günah! Kimi toplumlara göre köpek eti haram, kimine göre lezzetin doruk noktası! Kimi bizim ayağımızın altında ezdiğimiz böceği kutsal sayar, kimi onu kızartma yapar yer! E peki nasıl olacak?

Bir de vejeteryan olma meselesi var. Tamam, et yememek anlaşılır bir şey. Valla ben bile vejeteryan olmaya ramak kalmış durumdayım ancak sebebi hayvan hakları değil, bu yüzyılda artık fabrikasyon olarak üretilen tavuk ve etlere sağlık açısından güvenmiyor oluşum. “Hayvanlar bizim yememiz için dünyaya gelmemişlerdir, hayvanları yemeyin, ayy ne iğrenç! Korkunç!!” falan diye bas bas bağırarak mitingler düzenleyen birçok tanıdığım, miting çıkışı boğaz kenarında bir balıkçıya çöküp, taşlara vura vura dövülerek öldürülmüş ahtapotu löp löp yutuyor ya da kaynar suya canlıyken atılan hatta sırf pişerken kuyruğunu kıvıramasın da şekli bozulmasın diye suya atılmadan önce bütün organlarını deşip geçen bir şişi canlı canlı içinden geçirdiğimiz ıstakozu yerken, o gün mitingde kahramanca savaştıkları mesele olan koyunların kesilmesini engellemenin kutsallığından bahsedebiliyorlar mesela. E nasıl olacak? Bitkiler de canlı madem. Ya lahananın da canı yanıyorsa dolma olmak üzere kısık ateşte tıngırdarken…

Öğretilen kalıplar, dinler ya da nesilden nesile geçen gelenekler içinde yaşamak bir tercihtir. Neden yemiyorsun diyemem. Ben keyifle salyangozu ağzıma atarken, karşımda yüzünü buruşturan birini görmek istemedigim gibi.

Salyangozdan bir çatal alıp, kadehimi de, bu şarabın oluşmasında eşsiz bir katkısı olan üzümlerin makus talihlerine kaldırıyorum!

Sağlığınıza…